Uczucie zgagi związane jest z wieloma zjawiskami. Może być objawem niestrawności pokarmowej lub zapalenia śluzówki żołądka i przełyku – może to być także symptom występowania zaburzeń czynnościowych, takich jak refluks żołądkowo-przełykowy, gastropareza, czy też np. objaw przepukliny rozworu przełykowego.
Czy istnieje naprawdę skuteczny lek na zgagę?
Walka ze zgagą powinna być działaniem wielokierunkowym. Po pierwsze, higiena jedzenia. Jedząc posiłki w regularnych odstępach i powoli pozwala ograniczyć nasilenie dolegliwości – szybkie jedzenie powoduje gwałtowny wyrzut kwasu solnego z komórek żołądka – często jest to produkcja nadmierna w stosunku do realnie występujących potrzeb. Oprócz tego istnieją pokarmy, które mogą nasilać dolegliwości – są to szczególnie owoce, potrawy zawierające duże ilości węglowodanów – słodycze, kawa, alkohol oraz ostre przyprawy. Zachowaniem kierunkowym nie jest nawet bardzo skuteczny lek na zgagę, a raczej modyfikacja stylu życia i sposobu żywienia się.
Współcześnie dostępne preparaty farmakologiczne
Do klasycznych leków dedykowanych do zwalczania zgagi należy zaliczyć między innymi sole glinu, które zobojętniają środowisko żołądkowe i działają w sposób najszybszy, przynosząc ulgę praktycznie od razu od zastosowania. Nie są one jednak wskazane w dłuższym stosowaniu, gdyż mogą powodować biegunki, zaburzenia elektrolitowe i zaburzać mogą wchłanianie innych leków, witamin oraz minerałów.
Na pewno za skuteczny lek na zgagę może być uznana dekslanzoprazol oraz inne preparaty należące do tzw. inhibitorów pompy protonowej. Za powstawanie kwasu solnego odpowiada komórkowy mechanizm, który dostarcza do żołądka jonów protonowych. Im więcej jonów H+, tym bardziej zakwaszone środowisko, a więc – silniejszy wpływ drażniący na śluzówkę żołądka oraz przełyku. Pompa protonowa aktywuje się po posiłku, stąd też należy stosować te środki na 15-30 minut przed posiłkiem – służą one do długoterminowej terapii zgagi i nie mają roli doraźnej. Inną substancją o względnej skuteczności jest ranitydyna – inhibitor receptorów dla histaminy typu 2 na komórkach okładzinowych żołądka.
